آقای مهربان..
وقتی فقط چند کیلومتر مونده تا برسی مشهد، یه شوق و هیجانی داری که می تونی باهاش دنیا رو داغون کنی، همه ی خستگی های راه یه سره از تنت می ریزه آخر سر که وارد شهر میشی؛ اون بین صدا میاد که حرم دیده میشه سلام بدین به آقا همه آدمای دور و برت با شور و شوق دنبالش میگردن، یه گنبد طلایی و یه گلدسته از دور دلبری می کنند و تو رو تو آرامش خودشون غرق می کنند. من معتاد اون حسی ام که بار اول که گنبد و گلدسته ی طلایی آقا رو میبینی بت دست میده! آخه مگه بهشت تر هم هست؟
همیشه امیدوار به سمتش قدم بر می داری همیشه امید داری که ناامید نمیشی، برای من امام رضا / حرم / مشهد یه معنای خیلی خیلی ویژه و خاصی دارند که نمیشه به زبون آورد و با کلمات اداشون کرد، برای من امام رضا با همه فرق داره.
من هر سال تلاش میکنم این روزا و این ساعتا حرمش باشم و همچنان منتظر معجزه ام پارسال هم نشد عوضش یه وقت دیگه به فاصله یک ماه دو بار طلبید.
خودش از دلم خبر داره که توش چه آشوبیه!
السلام و علیک یا علی ابن موسی الرضا
به رسم 4 ساله ی وب
قشنگ ترین تولد دنیا مبارک! آقای خوبی ها.
عیدتون مبارک.
