1470 روز با تو..

1470 روز که با هم بودیم!

بی شک با شکوه ترین حضور تو زندگی من متعلق به توست. می توانم تو را بخوانم و روال تغییرات را در خودم  به زلالی آب ببینم!

اه اه چقد سختهههه، چطوری اینجوری میتونین بنویسین؟ من اصلا استعداد این کارو ندارم و کسی هم مجبورم نمیکنه که این شکلی بنویسم.

 شاید تعداد مغدودی از دوستان بتونن درک کنن که جشن تولد چند ساله گرفتن برا وب چه حس و حالی داره.

4 سال پیش همین موقع ها آماده می شدم که برای کنکور آماده بشم  و به بنا کردن وب با آدرس 1konkori دات بلاگ دات آی آر پرداختم، هدف اصلی ام که اصلا بهش نپرداختم این بود که در مرحله اول به اطلاع رسانی بپردازم و سپس تعدادی دوست پیدا کنم و با هم بتونیم هم دیگه رو کمک کنیم و نهایتا پیشرفتمو ثبت کنم که همنوجور که گفتم اصلا اینجوری نشد. 

بعد ها که همین امسال بود فک کنم اسم بچمو از یک کنکوری به یک محمد تغییر دادم بنا به دلایل متعدد.

اون اولایل هم چند تا دوست خوب داشتم اینجا که فک کنم فقط یکیشون سر میزنه بی خبر و با خبر که وب نداره متاسفانه! بقیه رفتن.

این 667 امین پست وب هست که متغلق به تولد هست تقریبا نصف این عدد از پستا رو غیر فعال کردم اونم به دلایلی :))

خیلی خوبه که آدم به یه نحوی طرز فکرش زندگیش نحوه ی برخورد با مشکلات رو یه جایی ثبت کنه بهترین ویژگی که این کار داره اینه که بعد یکی دو سال به تک تک اینا آدم یک ساعت میخنده و میگه خداوکیلی چقد بچه بودم من!!

دقیقا وقتی پستای اول وب رو میخونم که مال چهار سال پیش هست و غیر فعال هم هستن انقد از کارایی که انجام می دادم و فکرایی که میکردم به دغدغه های وقت که بهشون مث یه کوه مشکل نگاه می کردم، خنده ام میگیره.

خودم شاهد عوض شدن 159 درجه ای خودم هستم که 158 درجه اش بخاطز ذانشگاه و حضور تو اجتماع بزرگ تر هستش. البته خیلی هم راضی ام. تازه اون موقع ها هم عکاس نبودم (به عقیده خودم یک شخص + دوربین).

الان که چهار سال از تاریخ تولید وب میگذره تعداد بیش از 500 تا عکس آپلود کردم که اگه براتون پیش اومده باشه متوجه میشین که بیان اجازه نمیده بیشتر از 500 تا آپلود کنی که نهایتا مجبور شدم هر باز که پست میزارم عکسایی که  اون اوایل آپ کردمو پاک کنم و عکس جدید رو آپ کنم.

تو صفحه ی پنجم وبلاگ های برتر هم اسم وب رو دیدم و وب خیلی از دوستان چون خودش هم نوشته که ارزش گذاری بر اساس کیفیت محتوا نبوده زیاد معتقد به برتر بودن ندارم اما برترین دارایی من و برترین بلاگ از نظر خود تویی لامصب :)))

دوستانی که خیلی وقته همو اینجا میشناسیم قطعا باید فهمیده باشن که من از تولد گرفتن(حتی برای خودم) و تولد رفتن خیلی خوشم نمیاد، تا باشه مجبور باشم و یا تو رو در واستی قرار بگیرم برم تولد و همون لفظ کلمه ی تولدت مبارک هم خیلی چندش آوره و به سختی میگم میدونم شما خیلی تعجب میکنین ولی این یک واقعیته.

ولی یک محمد مثل یک فرزند و یا تکه ای از من هست و میتونم تا صب براش تکرار کنم این کلمه رو!!

یک محمد عزیزم  و یک کنکوری سابق/ثابق خیلی وقتا ناراحت اومدم و ناراحتت کردم و خیلی وقتا با عکسای خوب خوب مثل پست قبلی اومدم و شادت کردم دوستی ما دیگه داره تقریبا قدیمی میشه، امسال خیلی دوست داشتم حوصله کنم و برات با یه قالب در خور حشن بگیرم می خواستم برات یه قالب ماورائی کد نویسی کنم یا هموون طراحی کنم اما خودت دیدی که این اخیرا چقدر درگیر بودم و نتونستم ولی مطمئن باش تولد سال بعد رو با یه ظاهر شکیل جشن میگیریم که هیچ کس تو بیان که هیچ تو کل فضای مجازی و حقیقی ندیده. می خوام بهترین سلیقمو برات خرج کنم.

حضور بی منت تو در کنارم مایه ی آرامشیست که تن های پر ادعا جز بهم ریختنش نتوانستند درصدی از تو برایم باشند.

اگر باشی هستم پس باش که باشم!

چکیده ای ازمن،

تولدت مبارک!

عید قشنگمونم مبارک..